Due Date

سلام بر همگی

دیشب به همراه یارغار به سینما رفتم. فیلم جالبی بود و کارگردان فیلم همان کارگردان فیلم
The hangover
بود که سال پیش رفته بودم و در موردش نوشتم. در ابتدای فیلم به این فکر می کردم که چرا بعضی وقتها با وجود این که فردی ، آدم اعصاب خوردکن و ابلهی است همچنان به تحملش ادامه می دهیم در میانه فیلم از شدت خنده این فکر را فراموش کردم و در آخر فیلم به این نتیجه رسیدم که این از اثرات حیوان اجتماعی بودن و تنفر از تنهایی است.

حالا سوالی که ذهنم را مشغول کرده این است که تا چه حدی برای فرار از تنهایی حاضریم به معاشرت با افرادی که روی اعصابمان رژه می روند ادامه بدهیم؟ و مهمتر اینکه زمانی که می دانی رابطه مطلوب نیست ولی طرف روی اعصاب تو نیست چطور می فهمی که آن آدم اعصاب خوردکن خود تو هستی؟